Γυμνός στη σκηνή

Όλο και περισσότερες παραστάσεις βγάζουν κυριολεκτικά τους χορευτές έξω από τα ρούχα τους και εμφανίζουν το ανθρώπινο σώμα γυμνό πάνω στη σκηνή. Όσο εξοικειωμένος και αν είναι ο χορευτής με το σώμα του, είναι πολύ διαφορετικό να είσαι γυμνός μέσα σε μια σάουνα από ότι πάνω στη σκηνή.

Μπορεί οι χορογράφοι να έχουν ισχυρά κίνητρα – πολιτικής, αισθητικής ή ψυχολογικής φύσης – για να εμφανίζουν γυμνό πάνω στη σκηνή, αλλά δεν παύει να ισχύει ότι για μερικούς ανθρώπους και θεατές αυτό που είναι εκφραστικό και όμορφο για κάποιους άλλους είναι αποκρουστικό και ντροπιαστικό.

Un Peu de Tendresse Bordel de Merde! , Φωτογραφία: Dave St-Pierre, Πηγή: Guardian

Πάντοτε το γυμνό στη σκηνή προκαλούσε. Ήδη από το 1725 όταν η μπαλαρίνα Marie Camargo κόντυνε τις φούστες της ως τον αστράγαλο για να αποκτήσει μεγαλύτερη ελευθερία στην κίνηση, πολλοί πηγαίναν στην Όπερα του Παρισιού όχι μόνο για να θαυμάσουν τη χορευτική της δεινότητα, αλλά και να πάρουν μία ματιά από τη γάμπα και το πόδι της.

Όταν η Ισιδώρα Ντάνκαν γύρω στο 1900 άφηνε πίσω της τους κορσέδες, χόρευε ξυπόλυτη και, ίσως, άφηνε να φανεί το γυμνό της στήθος κάτω από τις τουνίκ της, το έκανε για να αφήσει ελεύθερο το σώμα της και να εξυμνήσει το ανθρώπινο πνεύμα, και όχι για να προκαλέσει.

Πολλά, βέβαια, έχουν αλλάξει από τότε, η ελευθερία της έκφρασης το ’60 και η ανάγκη για πρόκληση τη δεκαετία του ’70 έφεραν νέα δεδομένα στη σκηνή. Σήμερα, άλλοι μιλάνε για μια ωμή φυσική οικειότητα μεταξύ χορευτή και κοινού, άλλη για ηδονοβλεπτική διάθεση του θεατή, άλλοι για πραγματική καλλιτεχνική ανάγκη έκφρασης. Ό, τι κι αν ισχύει από τα παραπάνω, εκείνο που είναι απαραίτητο είναι ο καλός φωτισμός.

[twitter-follow screen_name=’modusvivendi_gr’ button_color=’grey’]